Het leek een druilerige ochtend te worden.
Maar een beetje yogi laat zich natuurlijk niet weerhouden door een grijze lucht.
Aangekomen op de parkeerplaats van Het Zwarte Pad, voel ik me meteen welkom. De geweldige retro bus van Barbarossa Beach Club staat geparkeerd naast het toegangspad naar het strand. Hoe handig te vinden voor al mijn deelnemers!
In al mijn enthousiasme ren ik als een dolle het pad af. Ik wil zo snel mogelijk met mijn voeten in het warme zand staan.
Halverwege blijft mijn blik hangen op een stempel op het pad. “Stop here, appreciate life for a minute and smile”…
Ik voel me even op mijn plek gezet en blijf staan.
De duinen, de grijze lucht, de geur van de zee…Ik was het bijna vergeten bewust in me op te nemen.
Het waait behoorlijk op het strand. In de Beachclub waar we hebben afgesproken is het behaaglijk warm. De open haard staat zelfs aan. Er zitten wat mensen aan een knus zondagochtend ontbijt. Ik bestel een cappuccino en nestel me op de bank bij de haard. Door het raam kan ik zo alle deelnemers zien aankomen en ze verwelkomen.
Langzaam druppelen de yogi’s binnen. We besluiten eerst nog even iets warms te drinken voordat we in actie komen. Al snel rijst de vraag of we toch niet in de duinen, uit de wind les kunnen krijgen.
Ik kies er bewust voor de les op het strand te geven. De ruisende zee, het zand, de wind…
Diezelfde wind kan inderdaad behoorlijk irritant zijn. Maar ook dat is yoga. Voelen wat iets met je doet en het aangaan. Het mooie van yoga is dat je alles kunt doorstaan op je matje…of in het zand. En alles wat je uiteindelijk op je matje kunt doorstaan, kun je ook in het dagelijkse leven aan.
Tijdens de les breekt de zon nog even door. Maar uiteindelijk maakt het niet meer uit. Zon, wind, een spatje regen…Iedereen zit vol overgave in de les en ik hoor niemand meer mopperen over ons klimaat.
In de rest van Nederland schijnt het behoorlijk te regenen. Wij blijven nog even loungen..