Terwijl ik stil sta om de indrukwekkende rotswanden van de Dolomieten te bekijken, bekruipt mij een onbestendig gevoel. Voor mij zie ik dat het pad steil omhoog loopt, ik heb nog een pittige klim te gaan. Achter mij zie ik de weg waar ik vandaan kom en ik bedenk dat ik al een behoorlijk traject heb afgelegd. Elke stap die ik zette, heeft mij naar dit punt geleid.
Deze bergen zijn miljoenen jaren geleden al gevormd. Over miljoenen jaren staan ze er waarschijnlijk nog.
Ik ben slechts een passant. Ik mag een moment genieten van dit natuurschoon en laat hooguit mijn voetafdruk achter. En dan schiet het door me heen; “Wat ben je nou aan het doen?”
Ooit was ik stewardess. Ik reisde de wereld over, ging op pad met mijn rugzak en beklom bergen.
Nu lijk ik vastgeroest. De laatste jaren hechtte ik veel waarde aan zekerheden. Maar mijn energie en creativiteit stroomden niet meer. Althans, niet meer zo vrij als voorheen.
En dan zie ik het helder voor me. Een scheut energie schiet door me heen.
Ik weet wat ik ga doen…