In mijn jeugd plantte mijn moeder het eerste zaadje toen ze mij vertelde over de weg naar Santiago. Over pelgrims die de lange tocht maakten, op zoek naar zichzelf. Over de stad met de prachtige kathedraal.
In de jaren daarna kwamen er vaker verhalen van pelgrims op mijn pad. De verhalen fascineerden me, maar het leek me niet de weg voor mij. Totdat een van mijn vriendinnen een aantal jaar geleden de lange reis ging maken. Haar verhalen raakten me, ik hing aan haar lippen en reisde in gedachten met haar mee. Ik las vervolgens boeken over de Camino en legde ze weer aan de kant.
Sinds een aantal weken is hij niet meer uit mijn gedachten weg te krijgen. De weg naar Santiago is ook mijn pad geworden.
Het is tijd.