De kleine dingen zijn belangrijk geworden. Een kop koffie, een croissant voordat ik op pad ga, iets lekkers in mijn rugzak voor onderweg en genieten van de zonsopkomst en de vele kwetterende vogeltjes om me heen.
Af en toe blijf ik staan om te kijken en luisteren naar de ontwakende natuur.
Vandaag vind ik het fijn om de dag alleen te beginnen, in stilte. Ik voel me goed.
Dit wordt vast een prachtige dag!
Na de lunch loop ik verder met een nieuw camino maatje uit Alaska. We hebben prachtige gesprekken over het leven, waarom we de camino lopen en hoe we denken over religie en spiritualiteit.
Al pratend vliegen tijd en kilometers voorbij.
Aangekomen in de hostel gaan we allemaal onze eigen weg en aan het einde van de dag kom ik mijn caminomaatjes weer tegen op het terras. We bestellen hapjes, drinken wijn en de gesprekken over het leven en spiritualiteit gaan door en verdiepen.
En dan ineens verandert alles.
Het telefoontje dat iemands leven volledig op zijn kop kan zetten. Onze lieve vriend uit Alaska zal zijn camino moeten onderbreken…
Wat doe je als je eigenlijk niets kunt?
Na de eerste shock verandert mijn gevoel van machteloosheid in een liefdevolle kracht.
Niets op de camino gebeurt zonder reden.
Na alle hulp die mij is geboden, is het nu mijn beurt. Ik luister en ben er.
Samen met mijn andere maatje, pakken we vervolgens de praktische zaken over en gaan er alles aan doen om hem zo spoedig mogelijk terug te laten keren naar huis.
De steen die hij met zich meedraagt naar Cruz de Ferro, de plek waar elke pelgrim symbolisch zijn last achterlaat, neem ik voor nu van hem over.
Ik stop de steen diep weg, onderin mijn rugzak. Het is geen extra last, ik voel me vereerd dat ik symbolisch iets van zíjn last kan verlichten.
En zo begon de dag als een kabbelend beekje, totdat het leven alles ineens omgooide.
Vanaf nu wil ik volledig genieten van elk moment.
Want alles stroomt… en niets is blijvend.
Panta Rhei, Ouden Menei
- Dag 12: Navarrete – Najera, 17 km