Tijdens mijn wandeling moet ik terugdenken aan mijn ontmoeting van gisteren met een oude man. Net voor Villamayor stond hij met zijn rollator en met een stempel in zijn hand te wachten op langslopende pelgrims.
“Sello, sello” riep hij – “stempel”.
Ik had net koffie gedronken, mijn rugzak weer op mijn rug gedaan en bedacht dat mijn stempelkaart helemaal onderin mijn rugzak zat. Ik bedankte de man vriendelijk en wilde doorlopen.
Hij keek enorm teleurgesteld en ik voelde me direct een gehaaste toerist. Deze man geniet zeer waarschijnlijk van het leven langs de camino…
Ik bedenk me. Natuurlijk wil ik de stempel! Terwijl ik mijn rugzak uitpak begint de oude man in rap Spaans te vertellen over zijn leven. Dat hij hier al zijn hele leven woont en de camino heel goed kent. Tenminste, dat denk ik – want zo goed is mijn Spaans nou ook weer niet.
Wat ik goed begrijp is dat de stempel heel erg oud is, net als de man. Ik zie een twinkel in zijn ogen als hij hem plaatst. Onze dag kan niet meer stuk!
De herinnering aan dit moment deed me denken aan mijn gehaaste leven thuis.
Het is eigenlijk zo simpel om even te luisteren naar iemands verhaal.
De rest van de dag wandel ik weer alleen.
Alleen vandaag valt de stilte me zwaar.
Hoewel ik weet dat er altijd pilgrims in de buurt zijn, zie ik in de verre omgeving niemand lopen. Het eerstvolgende dorp is nog 10 km.
Ik voel me onrustig en besluit te gaan zingen.
- Dag 9: Villamayor de Monjardín – Los Arcos, 12 km