Ik heb een aantal ochtendrituelen voordat ik op pad ga en daardoor ga ik meestal als een van de laatsten de camino op. Vandaag wordt er van mij verwacht dat ik al om 8 uur s’ochtends de albergue verlaat.
De zon komt net op en het is knisperig koud als ik buiten de poort van de albergue sta.
Ik ben nog slaperig.
Ik hou van een stevig ontbijt voordat ik ga lopen, maar alle koffiebars en panaderías zijn nog gesloten. Ik blijf een moment hangen voor één van de gesloten deuren en voel me lichtelijk geïrriteerd.
Dan ga ik toch maar op pad.
Viana is een prachtig Middeleeuws dorpje bovenop een heuvel, met uitzicht over het Calabrisch gebergte. De ochtendzon schijnt voorzichtig door de straten en ook al zie ik de schoonheid ervan, ik hoor mezelf mopperen terwijl ik het dorp uitloop. Mijn beenspieren zijn nog stijf en koud en daardoor kost het me moeite om de steile weg naar beneden te lopen.
Ik laat de streek Navarra achter me en wandel de volgende streek in, La Rioja. Ik loop door wijngaarden, voel hoe de zon mij en het land langzaam opwarmt en neem alle tijd om het landschap in me op te nemen. Maar zodra ik dichter bij de stad Logroño kom, zie ik het landschap veranderen van landelijk naar industrieel en merk dat de wandeling me begint te vervelen. Ik loop door de voorstad, langs grote bedrijven en zie Logroño ontwaken. Wat een drukte!
De rest van de dag blijf ik zoeken naar de schoonheid van dit traject, maar heb moeite om het te zien, de verveling het overgenomen. Ik bedenk dat ook verveling een interessante emotie is en laat hem passeren.
Pas als ik aankom in Navarrete en door de kleine smalle straatjes loop, wordt mijn interesse weer gewekt. Net als in elk Spaans stadje is er een oude kerk met een plaza en een bar. Op het terras naast de kerk zitten al een aantal peregrinos uit te puffen met een glas Rioja wijn. Ik sluit aan en bestel ook een glas. Genoeg voor vandaag.
- Dag 11: Viana – Logrono – Navarette (bus), 22 km